تاریخچه ورزش
در این مطلب به صورت کوتاه به تاریخچه ورزش و تاریخچه ورزش در ایران، می پردازیم.
تاریخچه ورزش
اصل ورزش را از یونان دانسته اند که به منظور چابکی بدن و ایجاد قوّت انجام می یافت و پاروزنی، بوکس، کشتی، شنا، شمشیرزنی، تیراندازی، اسکی و ورزش هایی چون بیس بال، سافت بال و بسکتبال و انواع فوتبال و چوگان بازی، والیبال، گلف، انواع تنیس، شنا، پرتاب وزنه و … جزو ورزش محسوب می شوند.
اولین ملتی که ژیمناستیک را بنیان و آن را نام نهاده اند، یونانیان قدیم می باشند، که ابتدا اصول ورزش در یونان خیلی خشن و ناصحیح بود و اولین نتیجه از ورزش را بزرگ نمودن عضلات بدن می دانستند. بعدها ورزش در یونان به شکل ریسمان بازی جان بازی در آمد و برای آن اهمیت زیادی قایل بودند و عمل کنندگان آن را آکروبات می نامیدند و این نوع حرکات را آکروباتیک می گفتند. به محل هایی که در آن جا ورزش می نمودند، ژیمنازیوم گفته می شد، که مهم ترین آن ها یکی لیسه و دیگری آکادمی نام داشت و چون مردم در آن محل ها لخت ورزش می کردند، کلمه ژیمناز از کلمه گیمنوس که به معنای لختی است گرفته و به آن محل ها نام نهادند و بعداً به عموم ورزش های بدنی نیز ژیمناستیک نام گذاشته شد.
تاریخچه ورزش در ایران
اما در خصوص تاریخچه ورزش در ایران باید گفت: در میان کشورهای مشرق زمین، بی گمان ایران تنها کشوری بود که در نظام تعلیم و تربیت خود بیش تری الویت را به ورزش و تربیت بدنی داده بود، چه در حالی که چینیان به امر ورزش و تربیت بدنی توجه چندانی نداشتند و هندوان نیز پرورش تن و فعالیت های بدنی را گاه مذموم هم می دانستند، ایرانیان به اهمیت و ارزش توانایی و سلامتی بدن به عنوان وسیله بسیار مهمی برای فراهم آوردن ارتشی سلحشور و پیروزمند، پی برده بودند.
هرودوت ، مورخ مشهور یونانی می نویسد:
ایرانیان از پنج سالگی تا بیست سالگی سه چیز را می آموختند:
- سواری
- تیر و کمان
- راستگویی.
توجه به موارد زیرضروری است
- یونانی ها ورومیان اماکن ورزشی را جهت مقاصد سیاسی و فرهنگی استفاده می کردند.
- اماکن ورزشی باتوجه به نیازهای مورد نیاز تطبیق وسازگاری پیدا کرد.
- تبدیل شدن اماکن چند منظوره به تک منظوره.
- چرایی وچگونگی تاثیر سیاست برآینده ی اماکن ورزشی.
مزیت سالن های چند منظوره و سرپوشیده
یونانی ها ورومیان اماکن چند منظوره را به کار بردند جهت مسابقات ارابه رانی و یا جنگهای دریای ساختگی و…
مزیت سالن های چند منظوره سرپوشیده این است که پس از برگزاری یک رویداد، رویدادی کاملا متفاوت در آن انجام می گیرد. استادیوم اولیه المپیک با استانداردهای امروزی تفاوت زیادی داشت. استادیوم المپیا با گذشت زمان درجای اصلی خود باقی نماند و کمی تغییر کرد. استادیوم المپیک آتن 330 سال پپش از میلاد ساخته شد و 50000 تماشاگر در خود جای می داد.
سایر اماکن عمومی توسعه داده شده توسط یونانی ها تئاترها ومیادین اسب دوانی بود، خود تئاترسه بخش اصلی داشت:
سن، ارکستر، لژیون وکویلون مکانی برای نشستن از سنگ و چوب بود.
مدیریت اماکن از روزگار باستان تا نوین
اماکن در طول سال‌ها تغییرات چشمگیری یافته‌اند، ولی مدیریت و نوع وظایف آن تا حدودی ثابت مانده است. همان‌گونه که در تئاترها و سیرکوس ماگسیموس درجات مختلفی برای نشستن افراد وجود داشت، امروزه نیز درجات مختلفی برای نشستن تماشاگران هستیم؛ همانند قرون و اعصار گذشته که افراد مهم جایگاه‌های برتر را رزرو می‌کردند، امروزه نیز جایگاه‌های ویژه و مکان‌های مرفه اماکن ورزشی وجود دارد.
شواهد نشان می‌دهد که ایرانیان از دیرباز به تربیت بدنی، اهمیت خاصی می‌دادند، به طوری که از زمان ایران باستان، انواع مکان‌های ورزشی مانند «الونزا» (محل تعلیم فنون جنگی و ورزش)، «چرتا» یا «اسپریس» (میدان اسب‌سواری) و زورخانه و انواع میادین وسیع برای چوگان، اسب‌دوانی، تیراندازی و… وجود داشته است.
مهمترین استادیوم های یونان:
اپیداروز،
آرگوس،
دلفی.
رومیان دارای سیرک هم بودن که معروفترین آنها سیرکوس ماگزیموس بود که که یکی از عجایب معماری جهان باستان بشمار میرفت.
زنان و مردان در سیرک بر خلاف سایر اماکن می توانستند کنار هم باشند و سیرک داری جایگاه های ویژه ای برای امپراطور، نمایندگان مجلس، نجیب زادگان، قضات، حامیان مالی مسابقات بود؛ مسیر مسابقه همانند مسیرهای امروزی بیضی شکل و بزرگ بود و ورود به آن رایگان بود اما باز هم مرکزی درآمدزا محسوب می شد.
اولین استادیوم گنبدی شکل در ایالت تگزاس ساخته شد؛ گنبدها هنوز برای کمک به حذف وضعیت آب و هوایی نامناسب، ساخته می شود.
یکی از پیشرفت های که طی 40 سال اخیر صورت گرفته، ساختن اماکنی است که از لحاظ مالی خصوصی هستند؛ در کشورهای پیشرفته مانند انگلیس و کانادا تعدادی زیادی از اماکن ورزشی متعلق به نهادهای دولتی بوده بطوریکه 92000 مدرسه عمومی در ایالات متحده موجود است و در دهه 1990 بدلیل شکوفایی اقتصادی اماکن ورزشی دولتی به تعداد زیاد ساخته شد.
تا دهه ی 1990 تعداد کمی از اماکن بزرگ دارای مالکیت خصوصی بوده که معروف ترین آن لامبوفیلد در گرینبی پارکر و دود گر استادیوم در لس آنجلس هستند.
اماکن خصوصی در مقایسه با دولتی تمرکز بر سود رسانی دارند نه بر خدمت رسانی به مردم. دیدگاه مدیریتی اماکن خصوصی بصورت چشمگیری با اماکن عمومی متفاوت است. در اماکن دولتی در عین زیان ده بودن می توان بکار خود ادامه داد اما اماکن خصوصی برای مدت کوتاهی قادر به ادامه ی کار هستند.
یکی از نگرانی های اصلی در ساخت و سازهای جدید و یا نوسازی ها در رابطه با ساخت اماکن المپیکی، امکان دسترسی است. بلافاصله بعد از بازی های المپیک بازی های پاراالمپیک که افراد ناتوان از همان اماکن المپیک استفاده می کنند، آغاز میشود که باید بگونه ای طراحی شود که نیازهای این افراد را برآورده ساخته و خدمات مختلف را ارائه دهد.
المپیک آتلانتا تا به امروز به عنوان قابل دسترس ترین بازی ها برای معلولان به شمار می آید. اماکن به طور کامل با سرمایه خصوصی ساخته نمی شوند بلکه اغلب آنها از سرمایه عمومی استفاده میکنند.
سرمایه گذاری ملی بدلیل سودی که تصور می شود که برای شهر یا بخش فراهم می کند، انجام می شود. اگر چه سرمایه گذاری ملی روند رایجی در دهه 1990 بود، ولی افول اقتصادی در آغاز قرن 21 سبب توقف برخی پروژه ها گردید.
اماکن عمومی قرن هاست که ارتباط نزدیکی با اقتصاد دارند وتلاش برای تحلیل اماکن عمومی بدون بررسی عوامل سیاسی موثر مربوط به چگونگی ساخت، سرمایه گذاری و حفظ و نگهداری اماکن و شناسایی اهمیت اجتماعی تاریخی آن به بن بست خواهد رسید.
- بدون حمایت دولتی (حمایت عمومی) اماکن ورزشی به شکلی که امروزه هستند وجود نخواهند داشت و علاوه بر تغییرات سیاسی که دخیل اند عواملی شامل فناوری و تغییرات مربوط به ورزش نیز دخیل میباشند.
- انواع ورزش ها سبب تغییر اماکن ورزشی و تفریحی مختلف شدند.
- اماکن ورزشی بویژه در دو قرن اخیر دستخوش تغییرات قابل توجهی شده اند.
- اماکن عمومی امروزی به عنوان سازمان دهنده های اقتصادی برای رشد و ارتقا اقتصاد، جغرافیای سیاسی به خدمت گرفته می شوند.